Wie geen woorden vindt om te praten over wat erin je omgaat, heeft niets aan een praattherapie. Een gesprek in woorden over wat pijn doet of waar je boos over bent, komt dan immers niet op gang. Gelukkig vinden de meeste kinderen en jongeren uiteindelijk wel de weg naar de taal. Ons voertuig naar de ander én naar onszelf. Maar wat als dat niet lukt?
In taal delen we dingen met elkaar én met onszelf omdat we in woorden nadenken over wat we meemaken, beleven, waar we ons op verheugen of waar we verdrietig over zijn. Voor gevoelens hebben we woorden: blij, gelukkig, vrolijk en olijk, somber of niet meer weten waar je het zoeken moet. De lijst is lang. En aan wie te klein is om te praten ‘lezen’ we vaak af wat er speelt. Volwassenen zien het verschil tussen een vrolijk kindje en een gespannen kindje met gebalde knuistjes.
Waarom dit verhaal?
Ik ken zo’n meisje dat geen woorden vindt om te praten over wat zich binnenin haar afspeelt. Toch moet het heel wat zijn want haar paniekaanvallen, haar hyperventileren spreken voor zich!
In dit verhaal is ze een meisje zonder naam. Een jonge vrouw al bijna. Ze heeft een ernstige longziekte die dokters nog niet kunnen genezen. Uren per dag besteedt ze aan het innemen van medicijnen. Vaak bezoekt ze een academisch ziekenhuis en soms moet ze daar blijven voor behandeling. Zoals die keer na een longbloeding.
Wij, consulenten Onderwijsondersteuning Zieke Leerlingen kennen haar al jaren. Een makkelijk lerende leerling tot ruim een jaar geleden… Haar moeder belt, school belt. En uiteindelijk ook de psycholoog uit het ziekenhuis. Het meisje kan niet meer, ze durft niet meer, ze heeft geen adem meer. Geen woorden om lucht te geven aan wat ze niet meer kan, wat ze niet meer durft. Ze blijft thuis, dicht bij haar ouders en hond. De laatste is niet goed voor haar longen, wel voor haar geluk. In het ziekenhuis waar ze praattherapie krijgt aangeboden, waar mensen haar willen helpen, zwijgt ze. Een hoopje ellende, dat wel. Ze gaat naar huis en doet haar best voor school. Examen wil ze wel graag doen.
Wij hebben haar daarbij geholpen. En het is haar gelukt. Een deel van haar diploma heeft ze al binnen, nog een paar vakken en een profielwerkstuk over Zorg en Welzijn heeft ze nog te doen. Ze houdt van dieren en zo komt ze op het idee om een werkstuk te maken over Paardentherapie. Niet omdat ze er feitelijk iets van weet, maar de combinatie van dieren en welzijn, die vindt ze bijzonder.
En wel heel bijzonder..
We zijn welkom bij Kirsten Weps van Horsepower Training en Coaching. Kirsten is paardencoach en vertelt op een enthousiaste manier over haar werk. Over de paarden die ze haar ‘collega’s’ noemt. Ze praat over haar paarden en pony’s die intunen op het gedrag van mensen, die dat gedrag spiegelen en zo oordeelloze feedback geven. Het paard interesseert het niet of je arm, rijk, mooi of wat dan ook bent. Het paard ‘praat’ terug en de coach maakt de vertaalslag. Een paardencoach is echt een coach, geen psycholoog of psychiater. Het is een vorm van coaching en oplossingsgericht.
En dan gebeurt er dit…
Onze leerling, dit meisje dat geen woorden vindt om haar paniek, verdriet en angsten vorm te geven, te bewerken, mag in de bak met het paard. Gewoon om eens te ervaren hoe dat is. Meer niet. Ze staat stil, ze moet het paard laten volgen aan een touw. En het paard kijkt haar aan, maar beweegt niet. Wil niet mee, wil niet bewegen, staat stil en kijkt…wacht af. De coach stelt een vraag en het naar binnen gekeerde meisje, huilt en huilt. En met de coach ontwikkelt zich een gesprek over niet meer verder kunnen, stilstaan. Woorden en tranen vinden een weg..
Zelfinzicht dankzij dieren
‘Zelfinzicht dankzij dieren’ is in maart 2021 de kop boven een interview met een professor in de antrozoölogie. Karin Hediger, heet ze. Het interview staat in het tijdschrift Psychologie Magazine van maart 2021. Karin vertelt dat paarden het voor elkaar krijgen verschillende gezichtsuitdrukkingen van mensen te onderscheiden. Dit is ze niet aangeleerd. Ze kunnen het zelfs vanaf foto’s! Karin doet onderzoek naar dierondersteunende interventies in de klinische psychologie. De professor legt uit dat het reageren van paarden op emoties, een groot voordeel kan zijn als ‘je niet goed kan of wil praten over je problemen of over wat je hebt meegemaakt.’
En dat weet ik inmiddels uit ervaring, met eigen ogen gezien!
“Dieren hoeven niets bijzonders te kunnen”
Dat zegt de professor en dat zegt coach Kirsten Weps. Paarden hoeven alleen plezier te hebben in het contact met mensen en niet angstig of agressief zijn.
Noem dat maar ‘niets bijzonders’!