Het verhaal van consulent Wendy

Anja Niemeijer1. Leerling, 2. Familie, 3. Leerkracht/docent, 4. Samenwerkingsverband, 5. (para)Medici, Doelgroep, Uncategorized

Mijn naam is Wendy de Vries en ik ben nu alweer bijna tien maanden werkzaam als consulent voor zieke leerlingen.

Toen deze baan op mijn pad kwam had ik nog geen idee wat het daadwerkelijk zou inhouden, maar nu kan ik jullie een kijkje geven in mijn werkzaamheden als consulent.

Eén van mijn eerste leerlingen was een jongetje met een vorm van spierkanker, namelijk op zijn oogspier. De reden waarom zijn ouders contact hebben gezocht met Ziezon is omdat ze zagen dat hun zoontje door alle stress en de lichamelijke effecten van de ziekenhuisbehandelingen op slot ging. Hij had weinig plezier, wilde geen schoolwerk doen of met mensen praten. De mooie digitale oplossing van Klassecontact motiveerde hem niet voldoende. Hij was nog maar 7 jaar oud toen ik voor het eerst bij hem thuis op bezoek kwam.
Bij de kennismaking met hem, zijn ouders en zijn broer was zijn diagnose nog maar een paar maanden geleden gesteld. Zijn moeder kon er mij goed over vertellen en ik kreeg van haar een album te zien met foto’s en beschrijvingen van wat hun zoontje ondertussen allemaal had meegemaakt. Ondertussen waren de broertjes samen aan het gamen. Vader had het er moeilijk mee, met name om de foto’s te zien.

Met mijn leerling ben ik, na de eerste kennismaking, aan de slag gegaan. We hebben eerst wat zitten kletsen over hoe het gaat, over in welke groep hij nu zit, wat hij leuk en minder leuk vindt op school en om thuis te doen. Ik merkte dat hij het leuk vond om er met mij over te praten. Hij liet mij wat schriften van school zien en ik vroeg hem of hij al iets samen wilde maken. We hebben toen samen wat rekenopdrachten gemaakt die gingen over driedimensionale gebouwen maken met blokjes. Hij leek de aandacht fijn te vinden. Het was een leuke eerste kennismaking. De keren erop praatte zijn moeder mij, onder het genot van een kopje thee, vaak eerst bij hoe het ging. Erna ging ik met mijn leerling aan de slag met taal/spelling en rekenen. Elke keer sloten we het harde werken af met een spelletje zoals bijvoorbeeld vier op een rij, maar soms deden we ook tussendoor een spelletje wanneer zijn concentratie minder werd. Ook kon hij leuke stickers verzamelen op een verzamelkaart, na een onderdeel afgemaakt te hebben. Dat stimuleerde hem om te werken.

Het mooiste wat zijn moeder mij vertelde was dat hoewel haar zoontje met weinig mensen wilde en kon praten, moeder hem weer heeft horen lachen. Later heb ik een hele lieve brief gekregen waarin ze dit beschreef en dat hij bij mij los is gekomen. Dat vond ik geweldig om te horen. Ik ben er om les te geven aan hem, maar het is zoveel meer dan dat. Het is contact maken, verbinding krijgen, hem weer enthousiast maken voor dingen, hem zelfvertrouwen en positiviteit geven en hem laten lachen en lol maken met elkaar.

De brief die Wendy ontving van het gezin

Het is heel bijzonder om een klein aandeel te zijn in het leven van zo’n gezin. Ik wandel een klein stukje mee op hun pad en dan gaat het hopelijk weer goed met mijn leerling. In dit geval ging het weer hartstikke goed en mocht hij weer volledig naar school. Dan zit mijn taak als juf erop. Afscheid nemen doe ik niet. Ik zeg altijd tot ziens! Deze leerlingen (en zeker ook de ouders) gaan in je hart zitten en ik hoop ze echt nog wel een keer te zien.